Muzakje?

Trein, tram of bus: regelmatig reis ik ermee. Tijdens zo'n reis gebeurt het tegenwoordig tenminste één keer dat er iemand instapt – en met die iemand een aura van geluid. Oh, we horen de nieuwe reiziger niet praten, hoor. Er wordt beslist niet gesproken, nee, de persoon in kwestie heeft oordopjes in en die maken zulk een oorverdovende herrie dat ik de lyrics bijna woordelijk kan verstaan.

Erg irritant.

Vaak is het nogal beroerde muziek. Als mensen bijvoorbeeld van rap houden, een muzieksoort die leuk was totdat 90% van de Amerikaanse export eruit begon te bestaan, dan mag dat natuurlijk, maar moet ik echt ook deelachtig worden van het volledige oeuvre van Toepak, Emmenim en al die andere stoere helden? Oh, en iedereen die van zoete liefdesliedjes houdt, met een suikergehalte zo hoog dat ik mijn tandglazuur alleen al bij de gedachte eraan voel opbollen: moet ik werkelijk elke keer weer worden geconfronteerd met de geestelijke en seksuele capaciteiten van e(e)ga’s, lovers en concubines? Mijn wereld bestaat uit iets meer dan lente-achtige kalverliefde alleen, en daar wil ik dus ook niet voortdurend over horen.

Het zijn maar twee voorbeelden van muzak die mij zó dodelijk saai in de oren klinkt dat ik bij langere blootstelling eraan waarschijnlijk in een diepe depressie zou wegglijden, en mijn bed in zou duiken om daar voorlopig niet uit te komen. Gelukkig hoef ik het spul niet volledig te horen. Het enige wat ik opvang zijn een paar toontjes die eindeloos, tot stomvervelens toe, worden herhaald. Om een stevige mentale handicap van te ontwikkelen. Dat de luisteraars niet lethargisch heen en weer zitten te wiegen, verbaast me.

Over smaak valt niet te twisten, zeggen ze. Maar dan moet je het wel hebben.

Zo zijn er ook mensen - wie brengt ze toch bij om het te doen? - die een GSM-met-muzak bij zich hebben, en er gek genoeg van zijn overtuigd dat iedereen dolgraag hun spul wil horen. Dat is raar, want de telefoontjes hebben zulke slechte speakertjes dat er niet veel meer te horen is dan plopgeluidjes en ruis met af en toe een stem. Kijk, dat je oordopjes in doet, dat begrijp ik, dat deed ik vroeger ook; je wilt gewoon je eigen muziekje horen, alhoewel dat natuurlijk iets minder keihard zou kunnen. Maar muzak uit een GSM? Daarmee maak je het goed beschouwd ronduit belachelijk. Hoor eens hoe beroerd, hoe knullig ik dit liedje kan laten klinken? Hihihi! Je kunt er bijna niks meer van verstaan! Boehahaha!

Gelukkig ben ik nu thuis, waar ik in alle rust de ramen open kan zetten. Of nou ja, rust… Het is zo dat pal voor mijn huis niet slechts één, nee maar liefst drie basisscholen staan. En omdat kleine kinderen nog niet zo hard hoeven te werken, is het een keer of vijf per dag pauze, en dus een herrie van jewelste.

En dat vind ik eigenlijk best gezellig.

Tot vandaag dan, want opeens hoor ik, boven het geluid van de krijsende, elkaar de haren uittrekkende kinderen uit, de beat van de muzak die ik altijd zo hartstochtelijk probeer te ontlopen. Ik hoor nog iets dat op zingen lijkt ook, zingen op het simpelste gejengel dat je je kunt voorstellen dus.

De basisschool die vanwege de warmte alle kindertjes lekker buiten laat spelen. Met een liedje erbij natuurlijk, want dat vinden ze vast gezellig! Kijk maar wat er gebeurt als je K3 opzet in een kamer met jong grut, ze raken zonder uitzondering buiten zinnen. Al die nog onvolgroeide ledemaatjes spartelen alle kanten uit, op de over-energieke manier die kinderen eigen is.

En nu vallen de puzzelstukjes allemaal op hun plaats. Kinderen die alles nog moeten ontwikkelen, inclusief hun eigen smaak, ja, laten we die alvast leren dat het wel prima is om middenin een woonwijk de meest knullige muzak te laten schallen – als achtergrond-deun, begrijp me goed! Want geluisterd wordt er natuurlijk niet naar, de koters zijn immers vrolijk aan het spelen.

Straks zijn ze groot, en waar denken ze dan aan? Aan hun basisschool, die middenin de zomer buiten poenk-tssssj-poenk-tsssj-muziek draaide met de volumeknop op 20, bij wijze van muzikaal behang. Dat niet iedereen daar zo blij mee was is onbekend, want zelfs die ene buurman met z’n malle mening deed gewoon z’n ramen dicht in plaats van zijn mond open te trekken (niet vergeten mezelf nog eens voor m’n kop te slaan trouwens!).

Ja, denken ze, met een glimlach op het gezicht, zo fijn kan een basisschooltijd zijn. En dus gaan de oordopjes in, de volumeknop op hoog. De GSM hardop en het volume op tachtig, dat kan ook. Dit is dan misschien niet de muzak waar de wereld op wacht. Maar de gezelligheid van herrie die overal door- en overheen schalt, dát is wat ertoe doet! We leerden het immers vroeger al op de basisschool.