Cupido's terreur

Rond mijn veertiende ontdekte ik wat liefde was. Opeens was dat ene meisje uit de klas wel heel erg bijzonder. Echt veel met meisjes praten deed ik niet, maar tegen haar kon ik werkelijk geen enkel woord meer uitbrengen. Cupido had zogezegd goed raak geschoten. Op zijn eigen dag nog wel: Valentijnsdag, de dag van verliefden. Wat een kennismaking. Toen ik een jaar later nog steeds zo veel van haar hield, leek het me zó uitzinnig romantisch om mijn liefde op de feestdag van Venus' volslanke hulpje kenbaar te maken, dat de eerste de beste ansichtkaart die ik vond in mijn ogen dezelfde zeggingskracht had als een met diamanten ingelegde gouden ring.

Onlangs vond ik op internet een filmpje over Cupido. We horen lieve, zachte muziek, en zien een corpulent, engelachtig figuur zijn boog pakken. Pijl na pijl legt hij daarop, om die de wereld in te schieten. Echt goed opletten doet hij daarbij niet, want de projectielen raken deze en gene bepaald niet subtiel in ledematen die daar niet goed tegen bestand blijken te zijn. Stuk voor stuk bijten de slachtoffers in het stof, en veroorzaken zelfs gevaarlijke verkeerssituaties. Love hurts.

De avond voorafgaande aan die bewuste Valentijnsdag was niet fijn. Het kostte me grote moeite om een behoorlijk handschrift te produceren en het kaartje niet te veel te beduimelen. Tot overmaat van ramp had mijn vervelende zusje opvallend weinig tijd nodig om de kladversie van mijn liefdesverklaring te vinden. Ze moest er smakelijk om lachen.

Valentijnsdag zelf, Cupido's hoogsteigen feestdag, was een verschrikking. Het meisje van mijn hart en dromen vertelde dat ze meerdere kaartjes had gekregen. En dat had ik niet eens te horen gekregen als ik niet toevallig in haar buurt had gestaan, want ze leek me die dag angstvallig te ontwijken. Mijn naam werd al helemaal niet genoemd.

Een zoete droom leek het, maar op Valentijnsdag deelde de maffiabaas van de hoofse liefde een rechtse directe uit.

Ach, het was mijn puberteit maar. Als ik aan veertien jaar geleden denk, smaakt dat verleden me zoet, met maar een heel subtiel ranzig accent. Dat is de heilzame werking van de tijd: alles wat onprettig voelt, zal uiteindelijk vergeten zijn. En ook al zei mijn droommeisje altijd 'nee' tegen me, toch heb ik het ruim anderhalf jaar uitgehouden om om harentwil in een roze wolk te leven. Een roze wolk met rouwrandjes. En op Valentijnsdag een klap voor je bek.

Ja, op Valentijnsdag een stoot voor je dak ja, dát zal ik niet snel vergeten, Cupido. Jij lamstraal.

Nu ben ik volwassen. Het is natuurlijk allemaal goedgekomen. Nu zie ik wat Valentijnsdag écht voorstelt. En ik moet bekennen: dat valt me tegen. Degenen die die smerige Cupido juist níet in het hart zou moeten raken, zijn de winkeliers die garen spinnen bij al die roze brillen dragende, oververliefde stelletjes. Of de uitbaters van restaurants, die uitgerekend vandaag dolromantische maar helaas onbetaalbare diners organiseren. Leuk! Geniet van je verliefdheid, en zie je banksaldo tot nul gereduceerd.

En de prille geliefden zelf? Oh ja, ik loop door de stad en zie ze wandelen, hand in hand. Nog wel. Het is afwachten wat Cupido voor akeligs voor ze in petto heeft, handig met pijl en boog als-ie is. Of nou ja, schietgraag als-ie is, met zijn spervuur van pijlen die als een regenbui in de zomer op de meest ongewenste momenten op de mensen neerkletteren. Niet alleen op het hart, maar ook op been, hand of hoofd gericht.

Maar ik zie nog meer. En dat is dat dat mollige engelachtige figuur snel terrein verliest. Hoeveel winkels zijn er die overdreven met de liefde koketteren? Inderdaad, opvallend weinig. Een paar hartjesvormige ballonnen, that's it. Bij de boekwinkel ligt zelfs het boek 'Masterflirt'; ik lees wat op de achterzijde staat en concludeer dat de auteur een nobele daad verricht, want wie in staat is om te flirten en de liefde naar zijn hand te zetten, is uiteindelijk immuun voor de wandaden van die blondharige boogschutter met overgewicht. Aan ons het initiatief – exit bederfengel met pijl en boog. Met blijdschap stel ik vast dat Cupido het eindelijk op zijn bordje krijgt – of liever gezegd: met de vlakke hand in het gezicht.

Nee, Valentijnsdag is niet mijn lievelingsdag.

Bovendien zijn mijn buren aan het verhuizen, en is het dus een herrie van jewelste.

Daarnaast heb ik vandaag geen Valentijnsdate. En dat steekt me nog het meest.

Dus wie Cupido toevallig persoonlijk tegenkomt, mag 'm die muilpeer die ik veertien jaar geleden van hem kreeg, teruggeven.

Trouwe makker

Een tijdje geleden deed ik ergens op het internet een persoonlijkheidstestje. Of ik veel vriendschappen onderhield, luidde een vraag. Het antwoord was, en is, dat ik enkele goede vriendschappen heb en daarnaast een hoeveelheid relaties onderhoud.

Sommige mensen zijn erg goed in het onderhouden van contacten. Ik zal bescheiden zijn: laat mij maar piano spelen.

Maar hoe trouw bepaalde lieve mensen ook zijn, niets is zo trouw geweest als de Trouwe Makker die mij reeds negen jaar zonder aflaten bijstaat. Immers, negen jaar geleden kreeg ik, voor een verjaardag, mijn tweede horloge. Een sporthorloge was het. Het bandje voor om het polsje begaf het al snel, en dat gold niet alleen voor het originele bandje maar ook voor alle volgende, trouw door mij bij de Hema geselecteerd op prijs, maar niet op kwaliteit.

Twee jaar geleden besloot ik geen nieuw horlogebandje meer te kopen. De telefoon bleek ook prima in staat om de juiste tijd mij te vertellen. Maar dat is altijd nog heel wat anders: de telefoon moet opgeladen worden, het horloge gaf na negen jaar op één batterijtje nog nagenoeg de correcte tijd aan, het instellen van zomer- en wintertijd niet meegeteld. Toch voelt een polshorloge in een broekzak niet zoals het hoort – bovendien bleek het klokje een nuttige functie te vervullen door op de piano te liggen.

Negen jaar is heel wat voor een enkel batterijtje in een vlijtig horloge. Na wat nadenken heb ik dus maar geconcludeerd dat mijn zoektocht naar een tastbaar teken gevonden moet worden in de niet aflatende werking van mijn trouwe klokje. Een teken dat echte, onbaatzuchtige vriendschap mogelijk is en blijft!

Vriendschappen kunnen roesten en als dat gebeurt dan kan iemand daarvoor verantwoordelijk zijn.

Als om aan te geven dat het nu tijd wordt échte aandacht aan mijn vriendschappen te besteden, is het displaytje van mijn klokje gisteren eindelijk tekenen gaan vertonen van een horloge met een leegrakend batterijtje: de cijfertjes zijn een stuk vager en van tijd tot tijd bijna onzichtbaar geworden.

Als het batterijtje helemaal leeg is, zal ik de kracht hebben om mijn vrienden te geven wat ze verdienen. Dat weet ik bijna zeker.