Een mythische katachtige vinden

Af en toe publiceert de wetenschap een parel van wetenschappelijke kennis. Bijvoorbeeld: weer iets ontdekt over de werking van de mens. Of: iets over nieuwe plantensoorten. Maar wat is er heerlijker dan te lezen dat er ergens een mythisch dier is opgeduikeld? En dat was wat nu.nl onlangs kopte: mythische katachtige duikt op in Maleisië...

Nee, vroeger, in de oudheid, toen alles wat wij eenentwintigste-eeuwers alleen van verhalen kennen nog regelmatig in het wild werd waargenomen, liep je liever een blokje om, dat snap ik wel. Maar sinds Ilias en Odyssee heeft de geschiedenis niet stilgestaan - denk bijvoorbeeld aan de ontdekking van het buskruit. Laat maar komen dus die mythische monsters, zou ik denken.

De vraag is alleen: waar vind je ze? Als we ‘s nachts met radars en nachtkijkers onze onzichtbare (menselijke) vijanden kunnen opsporen en op hun falie geven, zouden we toch ook te weten moeten kunnen komen waar die in legenden en sagen beschreven schepselen zich tegenwoordig verstoppen. Helaas, veel hoor je daar niet over. En dus spitsen mijn oren zich als ik hoor over de ontdekking van katachtigen van legendarische aard.

Maar helaas, bij het betreffende artikel stond een foto van een dier dat er weliswaar agressief uitzag maar verder meer aan lynxen en panters deed denken dan aan griezelige monsterachtigen die we kennen van reisverslagen uit de oudheid. Tot zover het legendarische aspect van het beest, wat mij betreft.

Het is jammer, maar zo lijkt het altijd te gaan als men eigenaardige beesten (her-)ontdekt. Bijzondere nieuwe bacterie gevonden, die zelfs bij extreme hitte in leven blijft! Blijkt alleen kilometers diep in de oceaan voor te komen. Niks mogelijke griezelige onbestrijdbare ziektes of spannende filmscenario’s ofzo, nee, gewoon een mooi verhaal met een hoog hypothese-gehalte, zonder enige betekenis voor het dagelijks leven. Of neem deze vondst: diersoort die zelfs zonder zuurstof kan leven, tot heel, heel, heel ver onder nul ingevroren kan worden en de naam ‘waterbeer’ draagt! Kanttekening: het gaat hier niet om een familielid van de bekende zoogdiersoort, nee, verre van dat; en verder worden waterbeertjes maximaal 1,5 millimeter lang. Even heel goed kijken dus. In elk geval geen groteske, indrukwekkende monsters.

Spannend hoor, zulk nieuws. Op het puntje van m’n stoel, echt.

Kijk, het zou wat geweest zijn als de krant gekopt zou hebben: “uitgestorven gewaande dinosaurus verrast onderzoeksteam in Braziliaans oerwoud; wetenschappers volledig verorberd.” Nog leuker zou het zijn als men sporen zou vinden die erop zouden wijzen dat een dier als de Hydra echt bestaan heeft (extra punten voor als het beest nog steeds zou blijken te leven).

Oh ja, af en toe ontdekken we wel iets onverklaarbaars. Op plaatsen waar we nog steeds niet alles van weten, lijkt zich nog wat verborgen te houden (denk bijvoorbeeld aan “The Bloop”: http://www.youtube.com/watch?v=d0uri73ZCvI En dan nu de vraag: wie of wat maakt zulk geluid?).

De meest voor de hand liggende leefomgeving van onbekende levensvormen is diep in de zee, waar het donker is en waar wij mensen in sommige gevallen niet eens kunnen komen. Reken er maar niet op dat we daar snel iets van zullen zien… Oh ja, en het donkere universum natuurlijk met al die onbekende planeten - nou, bonne chance met de reusachtige omvang daarvan. Nee, tenzij de Yeti eindelijk zijn grot eens uitkomt of aliens voet op aarde zetten en dat wereldwijd bekend maken, zal er in de krant weinig spannenders te lezen zijn dan over ‘mythische katachtigen’ die op eilanden gevonden worden en erg veel verwantschap met onze eigen huiskat blijken te hebben. Voor spannende verhalen over confrontaties met indrukwekkende wezens zullen Ilias of Odyssee weer uit de boekenkast gehaald moeten worden. Of pak er een Hollywoodfilm bij; Resident Evil bijvoorbeeld heeft een heel geloofwaardig verhaal...