I've refilled my profile, your Hotfuschia!

Vandaag gaan we het maar eens hebben over creativiteit en inspiratie. Die horen namelijk bij elkaar als een priestergewaad bij de priester. Veel mensen hebben groot ontzag voor het creatieve en voor de inspiratie. Logisch ook: creatieve schilders klodderen allerlei wonderen op het witte doek, en de muziek van geïnspireerde muzikanten brengt ons in heilige vervoering. Je vraagt je af: waar verzint-ie het? En wanhopiger: waarom doe ík nou nooit zoiets leuks?

Ik denk graag dat ik zelf ook een beetje creatief ben. En dat ik ook de keerzijde van de medaille ken. Voegt creativiteit wat toe? Inspiratie, wat doet dat met je? Zijn er misschien zelfs mensen die het ten kwade gebruiken?

De uitleg. Creativiteit is als je net je diploma hebt gehaald en op je CV zet dat je piano speelt. Als werkgevers dat tijdens het sollicitatiegesprek lezen, beginnen ze ineens opgewonden heen en weer te schuiven op hun steeds warmer wordende stoelen. Ze denken: die moeten we hebben, want hij computert niet alleen, maar is ook nog eens creatief. Zit je een paar jaar in het vak, dan komen doodleuk de intelligentietests weer uit de kast, want intelligentie kun je tenminste meten, creativiteit niet. De creatieveling wordt een carrièreknecht. Ineens moet je in je avonduren cursussen volgen, en stapelen allerlei verplichtingen zich op. Dus waar de tijd voor echte creativiteit vandaan zou moeten komen, ik weet het niet.

Inspiratie is ook zoiets aardigs. Veel mensen zien het als iets mystieks, wat natuurlijk door het woord zelf komt. Zonder aankondiging zit er ineens een geest in je, en die geest komt daar door onzichtbare vrouwen die muzen heten en zomaar allerlei geesten rondstrooien. Inspiratie is dus een verrassing, een kado dat niet iedereen krijgt. Heb je het, dan doe je bovennatuurlijk mooie dingen, en heb je het niet, dan ben je één van de vele doodsaaie stervelingen.

Maar gelukkig, dat is natuurlijk onzin. Inspiratie laat zich wel degelijk afdwingen; soms moet je gewoon achter je piano gaan zitten en dezelfde toets heel vaak aanslaan. De ideeën komen vanzelf wel.

De schrijvers van spam - je weet wel, die vervelende reclamemailtjes - hebben dat heel goed begrepen. Zij beginnen gewoon te mailen, en vervolgens komen de reacties vanzelf. Van sukkelaars die erin tuinen. En dan, hops, komt het geld binnen. Makkelijk cashen voor inhalige lastposten. Gelukkig wordt de meeste spam netjes door spamfilters tegengehouden. Maar behalve inhalig zijn spamschrijvers ook creatief. En daardoor druppelt er soms toch weer zinloze reclametroep mijn mailbox in.

Onlangs kreeg ik een interessante. Van ene Anna Bundy, met de titel: “I’ve refilled my profile, your Hotfuschia”. Toevallig hou ik van bijgevulde profielen - tenminste, als ik weet om welk profiel het gaat, en dat was niet zo. Planten opgeilen heb ik volgens mij ook nog nooit gedaan. Anna was ervan overtuigd dat wij elkaar twree (sic) dagen geleden hadden gesproken, maar daarna had ze mijn contactgegevens niet kunnen vinden. Behalve mijn mailadres, blijkbaar. Bijgeleverd was een linkje naar haar nieuwe ‘proflie’. Heb ik maar niet op geklikt. Natuurlijk, ik heb wensen en verlangens, en als daaraan per omgaande gehoor kan worden gegeven, waarom niet? Gebeurt helaas niet zo vaak.

Hoe veel mensen zouden er wel in tuinen? Zulke mailtjes krijg je niet voor niks, er zal wel vraag naar zijn. OK, je moet erg slaperig zijn om te denken dat het werkt, maar toch... hoeveel mensen zouden voor de bijl gaan? Hoeveel heel erg eenzame mensen?

Daar zou ik eigenlijk wel eens een inspirerend onderzoek naar willen zien. Wat ik natuurlijk niet zelf ga uitvoeren. Ik hou het wel bij creatief pianospelen. Net zo lang op de toetsen slaan tot de toehoorders allemaal in wilde extase hun proflie bijvullen.