Cupido's terreur

Rond mijn veertiende ontdekte ik wat liefde was. Opeens was dat ene meisje uit de klas wel heel erg bijzonder. Echt veel met meisjes praten deed ik niet, maar tegen haar kon ik werkelijk geen enkel woord meer uitbrengen. Cupido had zogezegd goed raak geschoten. Op zijn eigen dag nog wel: Valentijnsdag, de dag van verliefden. Wat een kennismaking. Toen ik een jaar later nog steeds zo veel van haar hield, leek het me zó uitzinnig romantisch om mijn liefde op de feestdag van Venus' volslanke hulpje kenbaar te maken, dat de eerste de beste ansichtkaart die ik vond in mijn ogen dezelfde zeggingskracht had als een met diamanten ingelegde gouden ring.

Onlangs vond ik op internet een filmpje over Cupido. We horen lieve, zachte muziek, en zien een corpulent, engelachtig figuur zijn boog pakken. Pijl na pijl legt hij daarop, om die de wereld in te schieten. Echt goed opletten doet hij daarbij niet, want de projectielen raken deze en gene bepaald niet subtiel in ledematen die daar niet goed tegen bestand blijken te zijn. Stuk voor stuk bijten de slachtoffers in het stof, en veroorzaken zelfs gevaarlijke verkeerssituaties. Love hurts.

De avond voorafgaande aan die bewuste Valentijnsdag was niet fijn. Het kostte me grote moeite om een behoorlijk handschrift te produceren en het kaartje niet te veel te beduimelen. Tot overmaat van ramp had mijn vervelende zusje opvallend weinig tijd nodig om de kladversie van mijn liefdesverklaring te vinden. Ze moest er smakelijk om lachen.

Valentijnsdag zelf, Cupido's hoogsteigen feestdag, was een verschrikking. Het meisje van mijn hart en dromen vertelde dat ze meerdere kaartjes had gekregen. En dat had ik niet eens te horen gekregen als ik niet toevallig in haar buurt had gestaan, want ze leek me die dag angstvallig te ontwijken. Mijn naam werd al helemaal niet genoemd.

Een zoete droom leek het, maar op Valentijnsdag deelde de maffiabaas van de hoofse liefde een rechtse directe uit.

Ach, het was mijn puberteit maar. Als ik aan veertien jaar geleden denk, smaakt dat verleden me zoet, met maar een heel subtiel ranzig accent. Dat is de heilzame werking van de tijd: alles wat onprettig voelt, zal uiteindelijk vergeten zijn. En ook al zei mijn droommeisje altijd 'nee' tegen me, toch heb ik het ruim anderhalf jaar uitgehouden om om harentwil in een roze wolk te leven. Een roze wolk met rouwrandjes. En op Valentijnsdag een klap voor je bek.

Ja, op Valentijnsdag een stoot voor je dak ja, dát zal ik niet snel vergeten, Cupido. Jij lamstraal.

Nu ben ik volwassen. Het is natuurlijk allemaal goedgekomen. Nu zie ik wat Valentijnsdag écht voorstelt. En ik moet bekennen: dat valt me tegen. Degenen die die smerige Cupido juist níet in het hart zou moeten raken, zijn de winkeliers die garen spinnen bij al die roze brillen dragende, oververliefde stelletjes. Of de uitbaters van restaurants, die uitgerekend vandaag dolromantische maar helaas onbetaalbare diners organiseren. Leuk! Geniet van je verliefdheid, en zie je banksaldo tot nul gereduceerd.

En de prille geliefden zelf? Oh ja, ik loop door de stad en zie ze wandelen, hand in hand. Nog wel. Het is afwachten wat Cupido voor akeligs voor ze in petto heeft, handig met pijl en boog als-ie is. Of nou ja, schietgraag als-ie is, met zijn spervuur van pijlen die als een regenbui in de zomer op de meest ongewenste momenten op de mensen neerkletteren. Niet alleen op het hart, maar ook op been, hand of hoofd gericht.

Maar ik zie nog meer. En dat is dat dat mollige engelachtige figuur snel terrein verliest. Hoeveel winkels zijn er die overdreven met de liefde koketteren? Inderdaad, opvallend weinig. Een paar hartjesvormige ballonnen, that's it. Bij de boekwinkel ligt zelfs het boek 'Masterflirt'; ik lees wat op de achterzijde staat en concludeer dat de auteur een nobele daad verricht, want wie in staat is om te flirten en de liefde naar zijn hand te zetten, is uiteindelijk immuun voor de wandaden van die blondharige boogschutter met overgewicht. Aan ons het initiatief – exit bederfengel met pijl en boog. Met blijdschap stel ik vast dat Cupido het eindelijk op zijn bordje krijgt – of liever gezegd: met de vlakke hand in het gezicht.

Nee, Valentijnsdag is niet mijn lievelingsdag.

Bovendien zijn mijn buren aan het verhuizen, en is het dus een herrie van jewelste.

Daarnaast heb ik vandaag geen Valentijnsdate. En dat steekt me nog het meest.

Dus wie Cupido toevallig persoonlijk tegenkomt, mag 'm die muilpeer die ik veertien jaar geleden van hem kreeg, teruggeven.